RS nastala kao rezultat etničkog čišćenja
i sudski utvrđenog genocida
i sudski utvrđenog genocida
Premijer RS Milorad Dodik upozorava da presuda Međunarodnog suda pravde (MSP) “otvara hipotetičku mogućnost da RS učini isto što i kosovski Albanci". Dodik kaže da će se o tome razmišljati tek nakon izbora u BIH i RS za tri mjeseca.
Pravo Kosova i pravo RS uopće nije isto:
Kosovo je samo od 1912. do 1944. bilo bez formalne autonomije, prije toga kao autonoman vilajet (od Prijepolja do Velesa i Štipa) a nakon toga je, sve do raspada Jugoslavije bilo autonomno, kao subfederalna jedinica do 1974, a zatim kao faktički konfederalna jedinica u faktičkoj konfederaciji; njena autonomija je dokinuta silom, a rezultat je bio njegova jednostrano proglašena nezavisnost, uz asistenciju međunarodne zajednice.
Područje sadašnje RS bilo je vjekovima neodvojiv dio Bosne (kraljevine, sandžakata, ejaleta, administrativne jedinice, pa republike), s kratkotrajnom parentezom postojanja Jajačke i Vrbaske banovine (1931-1941), koje nisu imale iste granice kao i sadašnja RS i koje nisu bile formalno etnički konstruisane i tako sve do Dejtona 1995, sporazuma kojemu je bila svrha prekinuti rat a ne uspostaviti granice za vječnost.
Ključna razlika je na području temeljnih ljudskih prava, koja su diktirala pravo Kosova na nezavisnost, a koja bi morala negirati pravo RS i na onu autonomiju koja joj je osigurana kompromisnim Dejtonskim sporazumom.
Naime, legitimnost nezavisnosti Kosova proistekla je manje iz njegove historije autonomnosti, a daleko više iz činjenice da je njegovo albansko stanovništvo bilo izloženo etničkom “čišćenju” na granici genocida, kojim je Srbija sebi htjela osigurati tu teritoriju.
RS je, naprotiv, nastala baš kao rezultat ne samo etničkog “čišćenja”, nego i pravoga i sudski utvrđenog genocida (u Srebrenici), za koji su optuženi upravo organi RS: njen demokratski izabran predsjednik Radovan Karadžić (kojemu se i zato sudi u Hagu), njen glavnokomandujući general Ratko Mladić (i danas u kukavičkom bijegu od pravde), njena potpredsjednica Biljana Plavšić (pravosnažno osuđena) itd.
Cinično je i duboko nepravedno izjednačavati legitimitet žrtve (kosovskih Albanaca) i legitimitet vinovnika genocida (paradržavne tvorbe bosanskih Srba). Ta je tvorba, u historijskom trenutku nepovoljnom za pravdu, već dobila nagradu za zločin: autonoman entitet, i to na teritoriji nesrazmjerno većoj od udjela srpskog življa u narodu BiH.
Povećati nagradu značilo bi podsticati druge na zločin genocida.
Pravo Kosova i pravo RS uopće nije isto:
Kosovo je samo od 1912. do 1944. bilo bez formalne autonomije, prije toga kao autonoman vilajet (od Prijepolja do Velesa i Štipa) a nakon toga je, sve do raspada Jugoslavije bilo autonomno, kao subfederalna jedinica do 1974, a zatim kao faktički konfederalna jedinica u faktičkoj konfederaciji; njena autonomija je dokinuta silom, a rezultat je bio njegova jednostrano proglašena nezavisnost, uz asistenciju međunarodne zajednice.
Područje sadašnje RS bilo je vjekovima neodvojiv dio Bosne (kraljevine, sandžakata, ejaleta, administrativne jedinice, pa republike), s kratkotrajnom parentezom postojanja Jajačke i Vrbaske banovine (1931-1941), koje nisu imale iste granice kao i sadašnja RS i koje nisu bile formalno etnički konstruisane i tako sve do Dejtona 1995, sporazuma kojemu je bila svrha prekinuti rat a ne uspostaviti granice za vječnost.Ključna razlika je na području temeljnih ljudskih prava, koja su diktirala pravo Kosova na nezavisnost, a koja bi morala negirati pravo RS i na onu autonomiju koja joj je osigurana kompromisnim Dejtonskim sporazumom.
Naime, legitimnost nezavisnosti Kosova proistekla je manje iz njegove historije autonomnosti, a daleko više iz činjenice da je njegovo albansko stanovništvo bilo izloženo etničkom “čišćenju” na granici genocida, kojim je Srbija sebi htjela osigurati tu teritoriju.
RS je, naprotiv, nastala baš kao rezultat ne samo etničkog “čišćenja”, nego i pravoga i sudski utvrđenog genocida (u Srebrenici), za koji su optuženi upravo organi RS: njen demokratski izabran predsjednik Radovan Karadžić (kojemu se i zato sudi u Hagu), njen glavnokomandujući general Ratko Mladić (i danas u kukavičkom bijegu od pravde), njena potpredsjednica Biljana Plavšić (pravosnažno osuđena) itd.Cinično je i duboko nepravedno izjednačavati legitimitet žrtve (kosovskih Albanaca) i legitimitet vinovnika genocida (paradržavne tvorbe bosanskih Srba). Ta je tvorba, u historijskom trenutku nepovoljnom za pravdu, već dobila nagradu za zločin: autonoman entitet, i to na teritoriji nesrazmjerno većoj od udjela srpskog življa u narodu BiH.
Povećati nagradu značilo bi podsticati druge na zločin genocida.
No comments:
Post a Comment