Srpsko grobarsko društvo
Novine se još bave događajima koji su dali pečat nogometnoj utakmici Zrinjski - Partizan u Mostaru, ali tako da se stvari nipošto ne nazovu pravim imenom. Beogradska “Politika” je u broju od subote posvetila toj temi cijelu stranu, s koje teku krokodilske suze zbog odluke UEFA da crno-bijele izbaci iz ovogodišnjeg europskog takmičenja. Kuku i lele: ode niz Dunav i milion i po eura, koliko je beogradski klub, navodno, mogao zaraditi da nije otjeran sa međunarodne scene! “Grobari sahranili Partizan”, naslov je koji, prema “Politici”, najbolje odražava suštinu stvari. Netačno i posve u skladu s višegodišnjim odnosom vodećeg srpskog dnevnika prema srpskom nacionalizmu, ratu i ratnim zločinima.
Suština stvari je negdje drugdje, ona je u prirodi današnjeg srpskog društva zaraslog u nacionalistički korov, a “grobari” su samo jedan od mnoštva megafona iz kojih sa stadionskih tribina odjekuju šovinističke poruke kao znak za trajnu mobilizaciju naroda serbskog. Čim je objavljena vijest o Partizanovoj “sahrani”, njegovi najljući protivnici, Zvezdine “delije”, masovno su se oglasili podržavajući sve one gadosti koje su “grobari” činili u Mostaru. Ujedinila ih je, a šta bi drugo, “međunarodna zavera protiv srpskog fudbala i srpske države”!
Na kraju krajeva, zašto bi nogometni ili bilo koji drugi navijači bili manje patriote od srpskih akademika, srpskih pisaca, srpskih popova, srpskih generala i srpskih novinara? Zašto bi u toj tradicionalno najprestižnijoj srpskoj disciplini navijači kaskali za srpskim radikalima i četničkom protuhom Tomislavom Nikolićem, koji umalo nije zasjeo u stolicu iz koje bi mogao upravljati Srbijom, ili za Vojislavom Koštunicom, političkim maherom koji je, varajući Karlu del Ponte, mijenjao rupe na svojoj svirali, ali ne i sviralu. Za nadmoćnu većinu Srba s obje strane Drine, Karadžić i Mladić su junaci. Da nije tako, ti bi zlikovci davno bili u Hagu.
Uostalom, neka mi neko kaže koliko je srpskih fudbalera javno diglo glas protiv srpskog šovinizma? Možda jedan od stotinu! Mada, da budem iskren, ne znam ni za tog jednog.
“Ne zameram navijačima, mi ne možemo bez njih”, izjavio je nakon presude u Cirihu Partizanov kapiten Rukavina.
Još je u sjećanju kvalifikaciona utakmica Srbija - Bosna i Hercegovina, odigrana prije dvije godine u Beogradu. Na Marakani se vijorio ogroman transparent na kojem je pisalo “Nož, žica, Srebrenica”. Donijeli su ga navijači iz Republike Srpske, koje su o svom trošku doveli reprezentativci Srbije Savo Milošević i Ognjen Koroman, prvi rođen i odrastao u Bijeljini, a drugi na Palama. Milošević i Koroman su, zajedno sa suigračima, te kretene sokolili, a malobrojnu i uplašenu skupinu navijača Bosne i Hercegovine vrijeđali.
Nazivati sve to “incidentima” i “neredima”, što je stereotip kojim mediji opisuju šovinističko divljanje na balkanskim stadionima, čisto je farizejstvo. Konstatovati po hiljaditi put kako su “navijači pali na ispitu”, kao što piše “Politika”, znači po hiljaditi put prešutjeti društveni kontekst koji je, ima već dvije decenije, nepresušno vrelo šovinizma.
Slobodan Milošević je mrtav, ali infrastruktura njegovog zločinačkog režima nije ozbiljnije oštećena. Umjesto da se posveti tom poduhvatu, Srbija je i dalje opsjednuta “belosvetskom zaverom”, a svoju jedinu slabost vidi u svojoj “slaboj propagandi”. Srbija je zaboravila misao svog velikog pisca Borislava Pekića: “Ne treba menjati propagandu, treba menjati Srbiju.”
Iako je Bosna i Hercegovina najveća žrtva srpskog, u velikoj mjeri i hrvatskog nacionalizma, sve je više onih kojima je te priče dosta i koji vjeruju da će ekonomija sama po sebi učiniti da to zlo iščezne. A tada će se narodi spontano pomiriti i zaigrati kozaračko kolo u novom istorijskom aranžmanu. Stvarnost, nažalost, svakodnevno demantuje pristalice ove na prvi pogled privlačne teorije.
No comments:
Post a Comment